Warto rozważyć konsultację, gdy obserwujemy trudności emocjonalne, częste zmiany nastroju, napady złości, zachowania agresywne lub wycofanie społeczne. Pomoc psychologiczna może okazać się potrzebna również w sytuacjach związanych z trudnościami w nauce, problemami z koncentracją, zaburzeniami snu czy odżywiania. Częstym powodem wizyt są także sytuacje kryzysowe w rodzinie, takie jak rozwód, choroba bliskiego czy śmierć członka rodziny. Im wcześniej dziecko otrzyma wsparcie, tym łatwiej można zapobiec pogłębianiu się problemów.

     Proces diagnostyczny w psychologii dziecięcej jest dostosowany do wieku i potrzeb dziecka. Obejmuje rozmowy z dzieckiem i opiekunami, obserwację zachowania, testy psychologiczne oraz analizę funkcjonowania w środowisku domowym i szkolnym. Na podstawie diagnozy psycholog dobiera odpowiednią formę wsparcia – może to być terapia indywidualna (np. terapia zabawą lub poznawczo-behawioralna), konsultacje wychowawcze z rodzicami lub praca z całą rodziną. W przypadku młodszych dzieci dominującą formą terapii jest zabawa, natomiast w pracy z nastolatkami stosuje się rozmowę terapeutyczną. Kluczowe znaczenie ma także współpraca z opiekunami, którzy otrzymują wskazówki, jak wspierać dziecko w codziennym funkcjonowaniu.

     Dzieci z chorobami przewlekłymi, takimi jak cukrzyca, zaburzenia hormonalne czy schorzenia autoimmunologiczne, mogą doświadczać lęku, frustracji, poczucia wyobcowania czy obniżonego nastroju. Psycholog pomaga dziecku zrozumieć swoją chorobę, radzić sobie z emocjami i adaptować się do nowej sytuacji. Wsparcie psychologiczne może także poprawić współpracę z zespołem medycznym oraz motywację do stosowania się do zaleceń terapeutycznych. W pracy z takimi pacjentami istotne jest również towarzyszenie rodzicom – pomoc w budowaniu codziennego wsparcia emocjonalnego i konstruktywnego reagowania na trudności.